Στο βιβλίο διακρίνονται τρεις θεμελιώδεις φάσεις του αυταρχικού φαινομένου: η ολοκληρωτική, με παραλλαγές τον φασισμό / ναζισμό και τον υπαρκτό σοσιαλισμό, της περιόδου του μεσοπολέμου. Η καθαρά αυταρχική, που παίρνει τη μορφή της στρατιωτικής δικτατορίας και συμπίπτει με την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου. Και η πλέον πρόσφατη, που εμφανίζεται ως απόρροια της "παγκοσμιοποίησης" και μεταθέτει το αυταρχικό φαινόμενο στις χώρες της "τριτοκοσμικής" περιφέρειας.
Το αυταρχικό φαινόμενο εγγράφεται ως εξωγενής παρέκκλιση στο ελληνικό πολιτικό σύστημα, που δεν προσιδιάζει στον χαρακτήρα της ελληνικής κοινωνίας. Στο δίπολο "κοινωνία πολιτών" και πολιτική εξουσία, με το οποίο επιχειρείται να ερμηνευθεί το ευρωπαϊκό αυταρχικό φαινόμενο, ο συγγραφέας εισάγει την κοινωνία ως πολιτική κατηγορία, δηλαδή τον συντελεστή πολιτικής χειραφέτησης του κοινωνικού σώματος.